Diagnoza integracji sensorycznej
Diagnoza integracji sensorycznej to proces obserwacji swobodnego zachowania dziecka, wywiadu z rodzicami, klinicznej obserwacji, zastosowania odpowiednich testów i wreszcie analizy wyników. Ma na celu określenie /nazwanie/ rodzaju zaburzeń układów i zmysłów: dotyku, równowagi, propriocepcji, wzroku, smaku, słuchu oraz powonienia. W Pro-Integris pracujemy z dziećmi m.in. z Bydgoszczy, Łochowa, Szubina, Nakła nad Notecią.
Diagnoza procesów integracji sensorycznej składa się z kilku części:
- Wywiad z rodzicami – terapeuta SI zadaje pytania dotyczące przebiegu ciąży, porodu, rozwoju dziecka, przebytych chorób i innych problemów zdrowotnych. Warto aby rodzice przynieśli ze sobą informacje od innych specjalistów zajmujących się dzieckiem np. neurologa, logopedy, psychologa.
- Kwestionariusze – rodzice zostają poproszeni o wypełnienie szczegółowych kwestionariuszy, które stanowią dopełnienie procesu diagnostycznego.
- Próby z obserwacji klinicznej – dziecko, na prośbę terapeuty wykonuje kilka zadań, które mają na celu wykluczenie lub potwierdzenie występowania u dziecka przetrwałych odruchów, a także sprawdzenie jak wygląda jego napięcie mięśniowe, równowaga, koordynacja, a także praca oczu.
- Obserwacja spontanicznej aktywności dziecka na sali terapeutycznej.
- Podsumowanie diagnozy – jest to rozmowa z rodzicami na temat wyników diagnozy i wniosków z nich płynących. Poszczególne wyniki są objaśniane i omawiane. Rodzice otrzymują pisemną diagnozę, która zawiera dane z wywiadu, dane z kwestionariuszy, wyniki prób klinicznych, wyniki testów oraz wnioski.
Dla kogo diagnoza SI? Przykłady zachowań związanych z nieprawidłowościami SI. Dziecko:
- ma nieprawidłowe napięcie mięśniowe,
- jest niespokojne, płaczliwe, ma kłopoty z zaśnięciem,
- ma trudności z samodzielnym piciem, żuciem i przełykaniem pokarmów (np. preferuje dania papkowate),
- źle toleruje wykonywanie przy nim czynności pielęgnacyjnych i higienicznych, takich jak: obcinanie włosów, paznokci, mycie twarzy, zębów, smarowanie kremem, czesanie, czyszczenie nosa, uszu itp.,
- wiele czynności samoobsługowych wykonuje z trudem, powoli, niezdarnie,
- ma problemy z samodzielnym myciem się, ubieraniem, zwłaszcza zapinaniem guzików i sznurowaniem butów,
- ma słabą równowagę: potyka się i upada częściej niż rówieśnicy, prawie zawsze ma jakiś siniak czy zadrapanie,
- podczas dłuższego siedzenia ma trudności z utrzymaniem głowy w pozycji pionowej, podpiera ją ręką, kładzie się na stoliku itp.
- jest nadruchliwe, nie może usiedzieć/ustać w jednym miejscu,
- ma trudności z koncentracją uwagi, łatwo się rozprasza,
- jest impulsywne, nadwrażliwe emocjonalnie, często się obraża,
- w porównaniu do innych dzieci czy wymogów sytuacji porusza się zbyt szybko lub zbyt wolno,
- nabywanie nowych umiejętności ruchowych sprawia mu trudność, np. jazda na rowerze, rzucanie i łapanie piłki, pływanie,
- wchodząc/schodząc po schodach częściej niż inne dzieci trzyma się poręczy, niepewnie stawia nogi,
- nieumyślnie wchodzi lub wpada na meble, ściany, inne dzieci,
- niewłaściwie trzyma różne przedmioty codziennego użytku, np. nożyczki, sztućce czy przybory do pisania,
- unika dziecięcego baraszkowania z rodzicami lub rodzeństwem,
- uwielbia ruch, poszukuje go, dąży do niego. Jest stale w ruchu – biega, podskakuje, często zmienia pozycję ciała, otoczenie nazywa go „nadruchliwym”,
- w nowym miejscu czuje się zagubione, potrzebuje sporo czasu by zdobyć orientację w otoczeniu,
- przejawia duży lęk przed upadkiem lub wysokością, okazuje niepokój, gdy musi oderwać nogi od podłoża, np. wejść na wysokie schody, na drabinkę, usiąść na wysokim stołku lub wręcz przeciwnie nie zauważa zagrożeń, prowokuje zabawy potencjalnie niebezpiecznie,
- często myli stronę prawą i lewą, w obrębie własnego ciała oraz w otaczającej przestrzeni, podczas gier zespołowych
- zdarza się, że biegnie w innym kierunku niż jego drużyna, w inną stronę niż piłka, którą ma złapać, jest zdezorientowane, ma słabe wyczucie odległości,
- nie ma dominacji jednej ręki,
- ma trudności z czytaniem i pisaniem, częściej niż inne dzieci w jego wieku myli, odwraca znaki graficzne, ma trudności w przepisywaniu, przerysowywaniu z tablicy,
- ma kłopoty z cięciem nożyczkami, rysowaniem po śladzie, kalkowaniem itp.,
- sprawia wrażenie słabego, szybko się męczy,
- nie lubi karuzeli, huśtawki, lub przeciwnie – uwielbia to, mogłoby kręcić się lub bujać godzinami.
Centrum Terapii Pro-Integris znajduje się w Bydgoszczy i Łochowie. Pracujemy z dziećmi z miejscowości takich jak: Bydgoszcz,Łochowo, Łochowice, Białe Błota, Nakło nad Notecią, Żnin, Szubin. Zapraszamy do kontaktu w zakresie diagnostyki integracji sensorycznej (SI).
Zadzwoń do nas
+48 663 551 294 lub +48 536 517 740
Krok 1:
Obserwacja, czyli widzenie danej sytuacji tak, jak ją widzi kamera wideo. Indyjski filozof Krishnamurti powiedział, że „Najwyższą formą inteligencji jest obserwacja bez wydawania osądu”. W PbP chodzi o to, by nauczyć się widzieć rzeczy takimi jakie one są, nie zaś takimi, na jakie wyglądają. Ocena, interpretacja, analiza słów czy działania człowieka nie służą wzbogaceniu życia, wręcz przeciwnie. Kiedy łączymy obserwację z oceną, jest bardzo prawdopodobne, ze inni usłyszą w naszej wypowiedzi krytykę. Zauważcie fakty – nazwijcie to, co się stało, co wywołało Waszą reakcję. Starajcie się unikać obwiniania czy wyrażania swoich opinii (faktem jest np. to, że kolega z zespołu nie zamknął drzwi na klucz).
OCENA
- Marek zawsze się spóźnia.
- Nie mogę na ciebie liczyć.
- Dlaczego nigdy nie wynosisz śmieci?
FAKT/SPOSTRZEŻENIE
- Marek spóźnił się na nasze spotkania ostatnio 2 razy.
- Nie byłeś na ostatniej wywiadówce Tomka
- W zeszłym tygodniu tylko raz wyniosłeś śmieci.
Krok 2:
W kroku drugim mówimy, co czujemy, kiedy widzimy to czy tamto, słyszymy wypowiadane przez drugiego słowa. Uczucia – nazwijcie swoje uczucia, które towarzyszą tym faktom (np. zirytowało mnie to/ przestraszyłem się/ jestem zdenerwowany).
Krok 3:
Czas na wyrażenie własnych potrzeb, które ukrywają się za nazwanymi uczuciami; czas odpowiedzieć na pytanie: „czego chcę?”. Potrzeby – to najważniejszy punkt. Zastanówcie się, jakie potrzeby stoją za uczuciami (np. potrzeba bezpieczeństwa, współpracy z zespołem, dotrzymywania umów).
Krok 4:
Wyrażenie prośby, czyli sformułowanie konkretnego działania, możliwego do realizacji w określonym czasie i określonej przestrzeni. Zdefiniowanie prośby służy wzbogaceniu życia, mojego lub twojego, nie zaś zobowiązania drugiego do oddania przysługi. O ile pierwsze trzy kroki są niezbędne do nawiązania pełnego porozumienia, o tyle ten czwarty krok nie zawsze musi się pojawić. Czasem wystarczy wypowiedzieć, nazwać to, co czujemy i czego potrzebujemy, aby poczuć ulgę i zrozumienie.
Ważne, żeby potrzeby wszystkich stron biorących udział w konflikcie zostały zauważone i nazwane. Możecie zacząć od nazwania swoich potrzeb (jak w przykładzie wyżej), a następnie poprosić o to pozostałe strony konfliktu, ale równie dobrze możecie odwrócić kolejność i zacząć od zapytania drugiej strony o jej uczucia i potrzeby.
Komunikat skierowany do członka/członkini zespołu mógłby brzmieć tak:
Kiedy dziś rano nie zamknąłeś/-ęłaś drzwi [fakt], zdenerwowałem/-am się [uczucia], bo chciał(a)bym, żebyśmy wszyscy w tym biurze byli bezpieczni i zależy mi na współpracy w tej kwestii [potrzeby bezpieczeństwa i współpracy]. Czy możemy zorganizować spotkanie, na którym zastanowimy się, jak lepiej dbać o bezpieczeństwo biura [strategia]?
LUB
Nie lubię, kiedy skaczesz po kanapie [fakt], bo martwię się, że spadniesz [potrzeba spokoju o drugą osobę]. Poskacz proszę po materacu [strategia].
Przykłady
„Kiedy wyrywasz Zosi zabawkę [fakt], złoszczę się [uczucia], bo chcę żeby każdy miał taki sam dostęp do wszystkich zabawek [potrzeba równych szans]. Czy możemy się umówić, że następnym razem kiedy będziesz chciał się bawić czyjąś zabawką, zapytasz go czy możecie bawić się wspólnie? [strategia]” – zamiast „jesteś niegrzeczny, nie wolno wyrywać zabawek.”
„Kiedy biegasz po sali i popychasz inne dzieci [fakt], niepokoję się [uczucia], bo zależy mi żebyśmy wszyscy czuli się bezpiecznie [potrzeba bezpieczeństwa]. Czy możemy ustalić zasadę, że nie biegamy po tej sali [strategia]? Biegać będziemy na placu zabaw.” – zamiast „nie wolno biegać, idź do kąta”.
Ważne:
- zaspokajanie potrzeb poprzez współpracę jest korzystniejsze dla wszystkich niż poprzez rywalizację
- wszystkie formy przemocy są tragiczną wyrazem naszych niezaspokojonych potrzeb
- wszystkie nasze działania są próbą zaspokojenia naszych potrzeb
- jeśli robimy coś dla innych z własnego wyboru to sprawia nam to ogromną radość