Dojrzałość szkolna
Diagnoza dojrzałości szkolnej dziecka
Dojrzałość szkolna to gotowość do podjęcia przez dziecko zadań i obowiązków jakie stawia przed nim szkoła. Dojrzałość obejmuje: rozwój fizyczny oraz psychiczny, tzn. emocjonalny, społeczny i umysłowy a także poziom opanowania umiejętności i wiadomości przygotowujących dziecko do podjęcia nauki czytania, pisania i liczenia. Im pełniejsza jest ta dojrzałość, tym większa będzie gwarancja powodzenia dziecka w nauce. Postępowanie diagnostyczne w przypadku gotowości szkolnej ma charakter interdyscyplinarny.
Diagnoza gotowości szkolnej obejmuje:
- wywiad z rodzicami,
- analizę dokumentacji dziecka,
- badanie logopedyczne, pedagogiczne i psychologiczne,
- analizę dojrzałości emocjonalnej i społecznej dziecka oraz funkcjonowania dziecka w sferze rozwoju poznawczego, umysłowego i rozwoju mowy, w zakresie percepcji wzrokowej i słuchowej, sprawności motorycznej, motoryki małej,
- wydanie opinii respektowanej przez szkoły.
Dla kogo?
- dla dzieci u progu przejścia na kolejny etap edukacji – edukacji szkolnej,
- w sytuacji odroczenia obowiązku szkolnego, dla dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego (z niepełnosprawnością intelektualną, ruchową, sprzężoną, z całościowymi zaburzeniami rozwoju ze spektrum autyzmu, w tym z zespołem Aspergera).
Zadzwoń do nas
+48 663 551 294 lub +48 536 517 740
Krok 1:
Obserwacja, czyli widzenie danej sytuacji tak, jak ją widzi kamera wideo. Indyjski filozof Krishnamurti powiedział, że „Najwyższą formą inteligencji jest obserwacja bez wydawania osądu”. W PbP chodzi o to, by nauczyć się widzieć rzeczy takimi jakie one są, nie zaś takimi, na jakie wyglądają. Ocena, interpretacja, analiza słów czy działania człowieka nie służą wzbogaceniu życia, wręcz przeciwnie. Kiedy łączymy obserwację z oceną, jest bardzo prawdopodobne, ze inni usłyszą w naszej wypowiedzi krytykę. Zauważcie fakty – nazwijcie to, co się stało, co wywołało Waszą reakcję. Starajcie się unikać obwiniania czy wyrażania swoich opinii (faktem jest np. to, że kolega z zespołu nie zamknął drzwi na klucz).
OCENA
- Marek zawsze się spóźnia.
- Nie mogę na ciebie liczyć.
- Dlaczego nigdy nie wynosisz śmieci?
FAKT/SPOSTRZEŻENIE
- Marek spóźnił się na nasze spotkania ostatnio 2 razy.
- Nie byłeś na ostatniej wywiadówce Tomka
- W zeszłym tygodniu tylko raz wyniosłeś śmieci.
Krok 2:
W kroku drugim mówimy, co czujemy, kiedy widzimy to czy tamto, słyszymy wypowiadane przez drugiego słowa. Uczucia – nazwijcie swoje uczucia, które towarzyszą tym faktom (np. zirytowało mnie to/ przestraszyłem się/ jestem zdenerwowany).
Krok 3:
Czas na wyrażenie własnych potrzeb, które ukrywają się za nazwanymi uczuciami; czas odpowiedzieć na pytanie: „czego chcę?”. Potrzeby – to najważniejszy punkt. Zastanówcie się, jakie potrzeby stoją za uczuciami (np. potrzeba bezpieczeństwa, współpracy z zespołem, dotrzymywania umów).
Krok 4:
Wyrażenie prośby, czyli sformułowanie konkretnego działania, możliwego do realizacji w określonym czasie i określonej przestrzeni. Zdefiniowanie prośby służy wzbogaceniu życia, mojego lub twojego, nie zaś zobowiązania drugiego do oddania przysługi. O ile pierwsze trzy kroki są niezbędne do nawiązania pełnego porozumienia, o tyle ten czwarty krok nie zawsze musi się pojawić. Czasem wystarczy wypowiedzieć, nazwać to, co czujemy i czego potrzebujemy, aby poczuć ulgę i zrozumienie.
Ważne, żeby potrzeby wszystkich stron biorących udział w konflikcie zostały zauważone i nazwane. Możecie zacząć od nazwania swoich potrzeb (jak w przykładzie wyżej), a następnie poprosić o to pozostałe strony konfliktu, ale równie dobrze możecie odwrócić kolejność i zacząć od zapytania drugiej strony o jej uczucia i potrzeby.
Komunikat skierowany do członka/członkini zespołu mógłby brzmieć tak:
Kiedy dziś rano nie zamknąłeś/-ęłaś drzwi [fakt], zdenerwowałem/-am się [uczucia], bo chciał(a)bym, żebyśmy wszyscy w tym biurze byli bezpieczni i zależy mi na współpracy w tej kwestii [potrzeby bezpieczeństwa i współpracy]. Czy możemy zorganizować spotkanie, na którym zastanowimy się, jak lepiej dbać o bezpieczeństwo biura [strategia]?
LUB
Nie lubię, kiedy skaczesz po kanapie [fakt], bo martwię się, że spadniesz [potrzeba spokoju o drugą osobę]. Poskacz proszę po materacu [strategia].
Przykłady
„Kiedy wyrywasz Zosi zabawkę [fakt], złoszczę się [uczucia], bo chcę żeby każdy miał taki sam dostęp do wszystkich zabawek [potrzeba równych szans]. Czy możemy się umówić, że następnym razem kiedy będziesz chciał się bawić czyjąś zabawką, zapytasz go czy możecie bawić się wspólnie? [strategia]” – zamiast „jesteś niegrzeczny, nie wolno wyrywać zabawek.”
„Kiedy biegasz po sali i popychasz inne dzieci [fakt], niepokoję się [uczucia], bo zależy mi żebyśmy wszyscy czuli się bezpiecznie [potrzeba bezpieczeństwa]. Czy możemy ustalić zasadę, że nie biegamy po tej sali [strategia]? Biegać będziemy na placu zabaw.” – zamiast „nie wolno biegać, idź do kąta”.
Ważne:
- zaspokajanie potrzeb poprzez współpracę jest korzystniejsze dla wszystkich niż poprzez rywalizację
- wszystkie formy przemocy są tragiczną wyrazem naszych niezaspokojonych potrzeb
- wszystkie nasze działania są próbą zaspokojenia naszych potrzeb
- jeśli robimy coś dla innych z własnego wyboru to sprawia nam to ogromną radość