Metody jakimi pracujemy

Strona główna » Metody jakimi pracujemy

Poznaj nasze metody

Nasze przedszkolaki objęte są całościową i komplementarną terapią rozwojową, co oznacza, że kładziemy duży nacisk na stymulowanie dziecka w poszczególnych obszarach rozwojowych. Naszym celem jest dobranie takich oddziaływań terapeutycznych oraz stworzenie takiego programu, aby umożliwić dziecku przejście przez poszczególne etapy typowe dla prawidłowego rozwoju. Zajęcia indywidualne i grupowe, odbywające się codziennie pozwalają dzieciom na doświadczenie własnych możliwości i potrzeb. W pracy z dziećmi bazujemy na wielu metodach terapeutycznych oraz ich elementach tak, aby terapia dziecka była jak najbardziej skuteczna i efektywna. Działamy w duchu relacji i bliskości. Poprzez akceptację i zrozumienie tworzymy przestrzeń dla bliskich relacji, które są fundamentem rozwoju każdego dziecka.

Stosujemy metody niedyrektywne takie jak Floortime/DIR, Growth through Play System (GPS). Czerpiemy z rodzicielstwa bliskości, porozumienia bez przemocy (NVC), teorii więzi, Terapii Akceptacji i Zaangażowania, Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (TSR). Naszym priorytetem jest doprowadzenie do takiej poprawy funkcjonowania dziecka, aby mogło ono w przyszłości samodzielnie lub z minimalnym wsparciem funkcjonować w środowisku społecznym. Aby tak się stało, dziecko musi przede wszystkim czuć się zrozumiane i akceptowane.

Na bieżąco śledzimy najnowsze doniesienia ze świata nauki nt. traumy dziecięcej (która dotyka większości dzieci w spektrum autyzmu), teorii poliwagalnej, neuroróżnorodności, samoregulacji, wspierania rozwoju dziecka, poszerzania zasobów dziecka.

Bardzo ważna jest dla nas współpraca z rodziną dziecka, ponieważ tylko tak wielowymiarowe oddziaływania sprawią, że dziecko szybciej i efektywniej zdobędzie nowe umiejętności. Dziecko jest elementem systemu rodzinnego a więc dopiero gdy wsparciem obejmujemy całą rodzinę widzimy największe efekty terapii.

W ramach prowadzonej terapii rozwijamy u dzieci umiejętność współpracy, radzenia sobie z trudnymi emocjami i sytuacjami, uczymy komunikowania próśb i potrzeb. Duży nacisk kładziemy również na wspieranie rozwoju poznawczego dziecka, usprawnianie motoryki małej i dużej, samoobsługi, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz stymulację polisensoryczną. Wspieramy rozwój mowy, rozumienie społeczne i nabywanie umiejętności społecznych, naśladowanie oraz umiejętność zabawy. Umiejętności te stymulujemy nie tylko podczas zajęć indywidualnych, wykorzystujemy każdą chwilę i sytuację, aby ćwiczyć wybrane umiejętności. Wychodzimy z założenia, że dziecko najlepiej uczy się w konkretnej sytuacji, a nie tylko przy stoliku. Bardzo ważne jest dla nas, aby maksymalnie rozwijać elastyczność oraz spontaniczność dziecka, dlatego na każdym kroku tworzymy różne sytuacje, tak aby dziecko mogło ćwiczyć daną umiejętność w różnych warunkach i z różnymi osobami.

Dążymy do tego, aby dzieci potrafiły nie tylko współpracować, ale również aby były samodzielne, szukały twórczych rozwiązań. Razem z dzieckiem wspinamy się po drabinie jego rozwoju, wykorzystując jego naturalną ciekawość. Pielęgnujemy wrodzoną ciekawość i otwartość dziecka. Jeśli jest ona jeszcze nieodkryta, robimy wszystko co w naszej mocy, aby rozbudzić w dziecku motywację wewnętrzną. Wiemy, że to ona jest motorem prawidłowego rozwoju. Nie zmuszamy dziecka do niczego, nie uczymy na „siłę” danej umiejętności, to my sami jesteśmy maksymalnie kreatywni, tak by zaciekawić dziecko. Szanujemy dziecko, dajemy mu czas – oferując atrakcyjne środowisko oraz tworząc masę pomocy edukacyjnych, zachęcamy dziecko do wspólnej zabawy. Akceptujemy jego odmowę, dajemy przestrzeń na wszystkie emocje. Cieszymy się z każdego sukcesu dziecka, celebrujemy go, ale również dajemy wsparcie i spokój podczas trudnych sytuacji. Jako terapeuci – sami poszerzamy nasz wgląd w siebie, rozwijamy swoją samoświadomość, bo tylko wtedy możemy być uważnymi obserwatorami wewnętrznego świata dziecka, poprzez swoją samoregulację pomagamy dziecku również się wyregulować.

Podejście responsywne

Podejście responsywne koncentruje się na tworzeniu z dziećmi bliskich relacji, które są podstawą rozwoju społecznego i komunikacyjnego. Terapeuta poprzez tworzenie radosnych, opartych na empatii relacji, a także poprzez uważność na potrzeby dziecka i rozwijanie jego zabawy w spontaniczny sposób tworzy wizerunek atrakcyjnego partnera społecznego. Takiego, o którego warto zabiegać i z którym warto się komunikować. Skupienie się na tworzeniu relacji opartej na zaufaniu, poczuciu bezpieczeństwa i wzajemnym szacunku, procentuje ilością wymian komunikacyjnych między dzieckiem i terapeutą. Im większym zaufaniem darzy nas dziecko, tym chętniej będzie inicjować z nami kontakt. Dzięki temu zyska więcej doświadczeń społecznych, które będzie mógł wykorzystać w innych relacjach. W terapii zabawy metodami responsywnymi opieramy się na wynikach badań z zakresu neurobiologii.

Dzięki pojawieniu się nowych metod obrazowania pracy mózgu wiemy, że mózg nie jest organem zewnątrzsterownym i jedynie w niewielkim stopniu poddaje się naciskom zewnętrznym, co oznacza, że ostatecznie ani rodzice, ani nauczyciele nie ukształtują młodego człowieka zgodnie z własnymi oczekiwaniami czy życzeniami, ponieważ na strukturę mózgu największy wpływ ma to, co jest dla dziecka ważne z perspektywy jego własnych wewnętrznych doświadczeń i własnego punktu widzenia. Podczas wykonywania przyjemnych dla nas czynności/zadań w śródmózgowiu uruchamia się grupa komórek nerwowych, które wydzielają substancje semiochemiczne, takie jak adrenalina, noradrenalina, dopamina, oraz peptydy: endorfinę i enkefalinę. Wymienione substancje mają wpływ na emocje (endorfina to przecież znany nam „hormon szczęścia”), ale i na proces efektywnego uczenia się oraz zapamiętywania.

Czym w takim razie jest responsywność w terapii?

tworzeniem licznych okazji do rozwijania umiejętności komunikacyjnych (kontaktu wzrokowego, wspólnego pola uwagi, komunikacji niewerbalnej,dzielenia się zainteresowaniami, proszenia o pomoc, komentowania, nazywania, wskazywania itp.) w naturalnych codziennych sytuacjach a także w zabawie,
rozwijaniem aktywności dziecka poprzez elastyczne podejście terapeuty, wykorzystywanie bieżących sytuacji i różnorodnych materiałów
wyzwalaniem aktywności dziecka, nauką samodzielnego podejmowania decyzji i rozwiązywania problemów,
empatycznym reagowaniem na sygnały komunikacyjne dziecka, poprzez okazanie zrozumienia dla jego emocji, szacunkiem do emocji przeżywanych przez dziecko, do jego perspektywy spojrzenia
regulowaniem poziomu pobudzenia dziecka, optymalizacją jego stanu emocjonalnego i uwagi
nastawieniem na dzielenie się emocjami, a także dostosowywaniem działań dorosłego do poziomu rozwojowego dziecka
tworzeniem radosnej atmosfery, pozytywnych emocji u dziecka, które sprzyjają rozwijaniu motywacji wewnętrznej

Jak zacząć budować responsywną relację?

stwórz ciepłą i przyjazną atmosferę, ale nie narzucaj się dziecku, bądź obok, ale pozwól dziecku zrobić ten pierwszy krok, nie witaj się zbyt emocjonalnie z dzieckiem (możesz je przestraszyć),
dowiedz się jak wygląda integracja sensoryczna dziecka, bierz pod uwagę jak reaguje na dźwięki, światło, dotyk, ruch, zapach, smak,
szanuj zainteresowania dziecka, jego wybory, nie zmuszaj dziecka,
dowiedz się jakie aktywności, przedmioty budzą największe zainteresowanie dziecka, stosuj te aktywności, które silnie motywują dziecko,
pozwól dziecku na swobodną zabawę tymi przedmiotami, niczego nie narzucaj, stopniowo zacznij naśladować jego zabawę, zaczynając od zabawy równoległej,
gdy dziecko pozytywnie zareaguje na naśladowanie jego zabawy stopniowo dodawaj nowe elementy do danej aktywności,
bądź uważny na najmniejsze sygnały od dziecka (np. takie jak zmiana mimiki, czasem lekki grymas), reaguj modulując swoje zachowanie,
wzmacniaj wysiłki dziecka adekwatnie do poziomu jego zaangażowania i możliwości,
włączaj dziecko do wyboru zabawy/zadania,
reguluj poziom pobudzenia dziecka,
odzwierciedlaj uczucia dziecka, nazywaj je, tłumacz, tak by zyskało lepszy wgląd w swoje uczucia i motywy zachowania,
twórz jak najwięcej okazji, w których dziecko będzie mogło coś Ci zakomunikować,
pomagaj dziecku osiągać jego cele, ale nie wyręczaj go.